Knokken voor onafhankelijkheid

De ene ondernemer is de andere niet. Cultuur speelt daar soms een rol. Hier leest u het verhaal van de Armeniër Bakschik Martirosian. Over knokken. „Je verliest als je opgeeft, dan is het afgelopen.” Over dromen. „Mijn bedrijf groeit en groeit. Ja, ik droom: BMTEC wordt heel groot.” Over vertrouwen. „Als ik wat beloof maak ik het waar. Want met vertrouwen begint alles.”

De 26-jarige Bakschik Martirosian beschikt over een innemende dosis onverzettelijkheid. Hij heeft als geen ander moeten knokken, dromen en vertrouwen. Martirosian kwam op zijn twaalfde naar Nederland en vecht zich sindsdien naar een positie van onafhankelijkheid. Hij is ondernemer, heeft in Emmen een eenmansbedrijf dat kunststof platen snijdt en bewerkt: BMTEC. En BMTEC wordt groot. „Ja, ik droom: BMTEC wordt heel groot.”

Lasersnijmachine

Zijn ouders waren Armeniërs in Azerbeidzjan, tot ze daar niet meer veilig waren. Via Rusland kwamen ze in etappes met de hele familie naar Stadskanaal. Tot drie jaar geleden was Martirosian een uitgeprocedeerde asielzoeker zonder recht op onderwijs. Maar hij was ook leergierig en streetwise en liep toch mee in het onderwijs. Hij belandde in 2013 zelfs op de Stenden Hogeschool in Emmen waar hij werktuigbouw ging doen. Daar maakte hij voor het eerst kennis met een lasersnijmachine. „Dat ding was om mee te knutselen, maar ik zag meteen dat er geld mee te verdienen was.”

Hij kocht er één, plaatste die op zijn slaapkamer en maakte een gat in het plafond voor de afzuiging. Het apparaat kocht hij bij Trotec in Haaksbergen. Het geld leende hij van familie en kennissen, maar de verworven 10.000 euro was niet toereikend. Trotec vond de bruisende Armeniër wel iets hebben en kwam met hem overeen dat hij maandelijks 600 euro van zijn verdiensten zou gebruiken om het gat van 6000 euro af te lossen.

„Ik begon zonder businessplan, met alleen een idee. Het liep niet. Ik kwam overal naar werk informeren, maar ik was nog maar net begonnen waardoor niemand vertrouwen in me had. Toen heb ik eerst een paar stappen teruggezet en ben onder andere aan het werk gegaan bij SCA in Hoogezand. Ik moest die 600 per maand betalen en daar verdiende ik het geld voor de aflossing. Daarna begon het langzaam te lopen.”

De Noorderlingen

Zijn vader heeft een autobedrijf en door wat te schuiven met de autobanden vond Martirosian een plekje voor hemzelf in de garage. “Ik leerde daar waar ik goed in ben en leerde ook dat ik geen goede verkoper ben. Ik zorgde er wel voor dat ik een persoonlijke band opbouwde waardoor men mij werk gunde. Niet elke klant vond het leuk om door de garage heen te moeten om bij mij te komen. Maar Gallagher Europe vond het fantastisch en gaf mij een maandelijkse klus. Ik kon toen wel huilen van blijdschap.”

Je ziet anderen steeds vooruit gaan. Zij een auto, ik niet

Het ging beter en beter met BMTEC. School kwam steeds vaker op het tweede plek, maar Stenden begon na aanvankelijk aarzeling met hem mee te denken. Er wordt op dit moment gekeken naar een mogelijkheid om Martirosian in zijn eigen bedrijf te laten afstuderen. “Daar ben ik heel blij mee.”

Opleiding is belangrijk, zo weet Martirosian. “Hoe verder ik met m’n bedrijf kom, des te dommer voel ik mij. Ik ben er nog lang niet en moet nog veel leren.” Via De Noorderlingen – een programma voor ambitieuze en ondernemende studenten uit Noord-Nederland bij de Hanzehogeschool in Groningen – volgde hij inmiddels een minor waarbij hij zes maanden lang intensief aan het eigen bedrijf werkte én aan persoonlijke groei. Aan het eind van het traject moesten een paar bedrijven pitchen en Martirosian won die wedstrijd. Hij kreeg daarmee ook twee businesseats bij FC Groningen. “Ik ga er trouw heen. Ik vind ook dat ik er wat uit moet halen. Lukt me dat niet, dan heb ik een slechte dag. Serieus.”

 

Lees hier het volledige artikel.